Jon & Joan O'Brien

Dear Evert and Marijke,

We send all our love and best wishes on this, your 40th Wedding Anniversary. You will also be happy to know that it will be all downhill from here. You can simply coast your way to 50 years and beyond. By now you know each others foibles and idiosyncrosies and you know when it is safe to make a suggestion and when to shut up!

We think of you often and look back on our years together as St. Andrews with great warmth. You both were good friends to us. We are very grateful.

But we hope you are looking forward to the years ahead. May you have good health and lively spirits for years to come.

All our love - Jon and Joan

Margriet and Hardy Drane

Marijke and Evert -

Forty years of marriage!
What evidence of love and endurance.
Congratulations to our two dear and Dutch friends.

We met each other late in life. Since then we have enjoyed dinners in your home on the lake in Middletown and overlooking your beautiful garden in Glen Farms. We have listened to music and told each other Dutch stories in English. Remember our train trip to D.C. and our French classes in Wilmington. You came to watch the tennis matches at the U of D. What fun we have had over all the years. Thank you dear friends.

How we raise our glasses to you both, Evert and Marijke. We toast you and the beautiful son you have raised, and his family. We wish you many more happy years together.

Nous vous embr.....

- Margriet and Hardy

Carel & Etty Verhees Poem

Evert en Marijke
1966 - 2006

Echt verbonded tot de dood ons scheidt
Victor maakte jullie gezin compleet
Evert, leraar Greiks en Latijn, op zijn 77ste geeft hij nog less aan de Universiteit
Reizen maken, even Nederland, Frankrijk of China doen
Tentoonstellingen en museabezoek, ze kunnen er geen genoeg van krijgen

Elkton had 'n leuk huisje te koop: moet je doen, zei Vader, leuk for later
North Carolina, met ons 4tjes hebben we er een heerlijke vakantie gehad

Middletown, wonen aan het water op de campus, Vader en Moeder kwamen er ook
Andrew School, waarmee het leventje in Amerika begon
Rembrand viert ook een verjaardag: 400 jaar
IJsland, in Reykjavick overstappen op het vliegtuig naar Baltimore
Keramist Marijke, potten draaien, maar ook Evert mocht model staan
Eindelijk naar Indonesie, Tempo Doeloe, Indie, tjoem tjoem

40 huwelijksjaren, liefde overwindt de zwaarste stormen
Jullie families in Nederland, intussen ook flink uitgedund
AOW zelfs 2X: van Nederland en van Amerika
Akkefietjes, de ouderdom komt met gebreken, zo-ook in het huwelijkse leven
Rare namen voor je zusje: Pietje Potlood en Pierre Pernak

Geloof, een heet hangijzer in Huze Phlippeau
Evert mocht wel blijven slapen in de s'Gravenzandestraat, Carel niet
Trouwen, 19 Juli in Arnhem voor de Wet, 5 Augustus voor de Kerk in 'Den Bosch
Rechtshandig in Marijke van alle markten thuis, Evert geeft de voorkeur aan links
Ouders, ze zijn er neit bij maar bij de sterren knipogen er vanavond 4 terug!!!!!
USA, jullie hebben er in al die jaren een hechte vriendenkring opgebouwd
Worteltjes, tomaten, sla, zo heerlijk biologisch uit eigen tuin
Drie kleinkinderen Josh, Indigo en Aria, jullie trots en die van Victor en Liz

van Carel en Etty

Carel & Etty Verhees

Leif Bruidspaar,

Met een vooruitziende blik van deze giraf (en ure kan dat beter met zo'n lange nek) wensen wij jullie na dese mijlpaal nog meerdere mijlpalen in het huwelijksleven.

Omdat jullie gezamelijke genoegans in het museumbezoek liggen, vond ik deze munt van Rembrand (40+0!) 400 jaar wel heel toepasselijk op deze dag. En om de liefde vracht by te zetten 'n zalije met hartjes! In Hele fyne, gezellige en onder getelijke trouwdag toegeweenst met dikke kussen en ferme handjes.

Carel en Etty

Alison & David Matsen

Marijke and Evert van Buchem
40th Anniversary Memories
by Alison and David Matsen
August 2006

When we first met Marijke and Evert in the early 1970’s, we were amazed that Marijke at least, thought of their marriage as a “mixed marriage”, even though they were both white, Catholic, and Dutch. The difference was that he was from the north (Nijmegen) and she from the south (Hertzogenbosch) of the diminutive Netherlands! More interestingly for me, they also represented the two theaters of World War II, and I told my students often about Evert being in Holland during the Nazi occupation and Marijke being in a Japanese prisoner of war camp as a girl.

The playgroup sessions we had when Victor, Susan and Daniel Robb were little were a joy, and a darned good idea for all concerned, giving the kids lots of fun time and two of the mothers some free time.

We went skating on Noxontown Pond when the children were small (and the winters were often still cold enough to get a good deep layer of ice). What fun! Evert was known to his students at Saint Andrew’s as the Skating Professor!

In the 1980’s, the five of us visited the three of them in Vermont during the summer. I remember making ice cream outside one evening. We went to a former barn one day, which was being used to house gigantic puppets (Bread and Cheese Theater?). We went one day to the nearby village to hear a concert in a bandstand on the green. We took several hikes also.

I remember going with Marijke food shopping, having coffee in a café, and hearing her talk Dutch to her neighbors in Santpoort during the year’s exchange with the Kramers, and realizing how this was a totally different side of her that I hadn’t seen in America. We were amazed that year to see that Victor had gone over to talking only Dutch, even though he could still understand our English. We especially enjoyed the rijstafel we had at the Djakarta restaurant in Amsterdam, and then looking in at the kind of library place on the other corner afterwards.

After David went back to the States, Marijke and I had a great time during our week in Germany together after we visited her mom in den Bosch. I especially remember enjoying a great trout lunch at a nice country restaurant, where they deep-fried the whole trout in a round basket, so that he came to the table looking as though he were biting his tail. We enjoyed making our way to a Carolingian building in Lorsch, but were disappointed to find that the poem (Lorscher Bienensegen) we had been seeking there had been moved to the Vatican! (It was the earliest example of German poetry, but written in the margins of a church book in Latin.)

On a hot day in August of 1979 David and I hosted quite an authentic Roman dinner by moving the furniture out of our living room and bringing in mattresses to stretch out on as we ate. We all came in Roman outfits, I had prepared several dishes from Apicius’ cookbook, and the girls did gymnastics routines as entertainment between courses, but the event which really made it all authentic was having Evert give an impromptu speech totally in Latin! The gods obliged by orchestrating a very dramatic thunderstorm later in the evening.

In 1992, very early on a Sunday morning in June, Marijke, Evert, David and I surreptitiously moved the little carriage shed from Middletown to our land outside Townsend by putting it on a borrowed farm wagon. We thus avoided any questioning by police about our (non-existent) permit. We had a nice breakfast in the barnyard afterwards.

We have enjoyed many dinners at the Van Buchems, both overlooking Noxontown Pond and in Glen Farms. We love the relaxing aperitifs and appetizers served on Marijke’s pottery, as we sit around the interesting, modern coffee table and are surrounded by antiques from Holland, including the wag-on-the-wall clock and the table with the rope carved stretchers. We have often celebrated David’s and Marijke’s birthdays together on August 10th, the day between July 10th(David’s) and September 10th (Marijke’s). On one birthday Marijke made David a mobile by weaving yellow, gold, and brown yarn loosely together and framing it by a honey box frame from David’s bee supplies. It looked like honey was dripping from the box.

Being Dutch, Marijke knows her tulips and is fussy about only having single tulips in her garden. I am always embarrassed by my several-stemmed ones that haven’t been separated in years.

When we had the attic fire in our house in late August 2003, Marijke and Evert came to help with the grunt work. Marijke took the remainders of a damaged quilt home, saved the good pieces of it, and made them into a usable pillow for us. They also took home and stored for ages many of the items that we didn’t want underfoot during the renovation. Unfortunately, one of the casualties of the fire was the neat pottery clock with Abraham’s face on it that Marijke had made for David’s fiftieth birthday.

After the fire, it was refreshing to go to Marijke’s fascinating art show at Saint Andrew’s and buy the darling ballerina putting on her shoe for our new art gallery upstairs. Life goes on!

Jeanne Daniels

Marijke and Evert, how we met.

Recovery from back surgery brought me to the swimming
pool of the Elkton Y.M.C.A. This was the very first
day of a new beginning. Empty pool, only one man,
swimming slow laps, like I was, water underneath,
music above, all enveloping. Amazing Grace.. the
music played that song, in Elkton MD and the man was
singing along while swimming next to me, lane by lane,
Amazing Grace, that what it was for that moment,
sunshine, music and the man singing. Not for long
though, he left for the hot tub, where I joined him a
little while later.

The conversation was slow and hesitant," You come here
often?" "No, first time and you?" "Same thing. Are you
British?" "No. I'm not. are you?" "No, I'm Dutch." "So
am I." Bill always tells me that Dutch people never
recognize each others accent, and indeed we did not.
But we did recognize that it would be fun to see more
of each other. I met Marijke in the hallway, she had
been washing her hair and showering.

So that's how it all started.

Jeanne Daniels

Bill Daniels

I first became aware of the presence of Marijke and
Evert from Jeanne who told me about a Dutch man she
had met in the hot tub at the Elkton YMCA. Of course
it required a few odd exchanges such as "Are you
British?" to uncover their mutual Dutchness (I shall
never understand why Netherlanders do not seem to
recognize a Dutch accent in others of that
nationality!) but it did come about.

Evert turned out to be one half of the energetic and entertaining team
of "Marijke and Evert" whose anniversary we are
celebrating. We soon exchanged visits and discovered
we had many acquaintances in common such as Bernie and
Roz, and even more importantly we made many new
friends such as the Dranes, Stevens' to connect our
various worlds. This led to dinners, movies, picnics
(!), in short a whole new additional focus of our
intellectual, artistic and social lives.

We also had
the pleasure of meeting Victor and Liz and their
children about whose activities we are kept up to date
by M and E. Possibly a culmination of these activities
was our several week exploratory trip through the
wonders and pleasures of Spain during holy week.
Several weeks of sharing a car and many new decisions
each day (especially since many of our destinations
were spontaneous, unrehearsed and without
reservations-the latter risky during holy week)
creating some inevetible stresses and strains.

I remember particularly the anxious looks on the faces
of Marijke and Evert when Jeanne and I would decide to
take a "shortcut" vaguely indicated on a map and would
be thundering down a rutted dirt road into the unknown
with fuel running low.However, we weathered it well
considering some fundamental differences in degree of
order and security the two couples preferred. It was a
great introduction to Spain and to the pleasures and
difficulties of travelling together!

We have tried to isolate "favorite stories" of and
about M and E but find they are too overwhelmed by the
background of so many pleasant events such as the
weekend evening films at either the Nemours Theater or
at home with rental films (and more recently the van
Buchem "Netflix" program), the many "Dutch" menus or
exploratory restaurant excursions, to select one or a
few special events. They have all been special!

In rethinking however, one event does stand out. That is,
the narrative and photographs of their pilgrimage to
Indonesia in Fall 2004. Tracing Marijke's early
history there (and possibly exorcising some demons)
worked out so well, and the obvious pleasure they had
with Bali and Java were a joy and inspiration to us as
well.

We look forward with pleasure to a long continuation
of our experiences together!!

Marieke van Buchem

Nijmegen, 02-08-2006
Lieve Evert en Marijke,

Evert, je bent en blijft mijn grote broer. Als kind vond ik je ook echt groot! Altijd vriendelijk en gezellig. Als ik ‘s morgens in de kamer zat, als kleine meid, ik weet niet meer wat ik aan het doen was, maar dan kwam je naar beneden uit je bed (pas tegen een uur of 11 of zo en dat vonden vader of moeder niet zo leuk), kwam naar mij toe, kneep mij in mijn wang, trok een gek smoel, ja daar was jij altijd goed in (!!!) en je zei tegen mij:

“Zo, zoebeltje!!” Dan kwam je bij me zitten met een kopje koffie en een snee brood met kaas. Dat je dat lekker vond, verbaasde me toen nogal.

Ja, je bent ook mijn peetoom en daardoor had ik wel een streepje voor. Ik kreeg van jou een van de eerste kinderboeken van Godfried Bomans, zoals “De ijdele engel, Jan de zebra, de Verliefde zebra” e.a (een serie van 6 boekjes). Ook het boek “Sinterklaas en de struikrovers”, heb ik met veel plezier gelezen en ook op de kleuterschool nog voorgelezen en ook aan Inge en Paul!

Je deelde op Sinterklaasavond de kado’s uit met weer de nodige gekke smoelen en grappen. Ja, je bent een vrolijke vent; altijd in voor een grapje!

Je sliep in de kamer naast mij op de Groesbeekseweg, waardoor ik je bezig zag jou benauwdheid (astma) weg te werken met een of ander poeder in een blikken doosje. Je deed wat van dat poeder in de deksel, stak het aan en inhaleerde de walm die klaarblijkelijk verlichting bracht.

Toen ik op de lagere school zat speelde ik vaak in de buurt van de school en vergat dan de tijd. Jij kwam mij dan zoeken voor het eten en samen liepen we dan terug naar huis door de Antillenweg langs het huis van de familie van Wijnbergen. Tegen mw. v. Wijnbergen was ik eens niet erg beleefd (viel wel mee) en ik kreeg te horen: “Ben jij nou een v. Buchem!”

Evert, je was een liefhebber van auto’s en kocht de ene na de andere Amerikaanse slee. Ik klom dan op de klopstok achter in de tuin en kon het product goed overzien. Dat maakte wel indruk. Ook op Gaby, die opkeek naar onze broers. Wij mochten ook eens in de auto meerijden en de auto wassen, daarvoor gaf je Gaby en mij wat geld.

Wij, vader en moeder, jij en ik maakten een reisje door Nederland van hotel naar hotel. Er was een hotel bij dat één hele grote kamer had, waar we me zijn allen in sliepen. Het kon gescheiden worden door een gordijn. Weet je nog? Heel apart!
Langzamerhand, het duurde wel wat jaren, ging je toch op kamers in Arnhem bij het park Sonsbeek op de Zijpendaalseweg. Daar gingen we natuurlijk kijken, even met de auto op en neer! Maar gelukkig kwam je regelmatig thuis langs.

Je hield ook van reizen en nam altijd is iets mee, zoals uit Noorwegen een zeehondje van echt zeehondenhaar met spitse stokjes als twee slagtanden, die later door die ene kat, die wij ooit hadden, zijn verwijderd.

De hele familie ging naar de Expo in Brussel. En dat zou voor mij als ± 13-jarige niet interessant zijn en bovendien te duur, denk ik. Jij bleef als enige thuis en je nodigde mij uit om te gaan eten in restaurant “Americain” op Plein ’44. Erg aardig van ’n oudere broer om zijn kleine zusje mee uit te nemen.

Toen vertrok je naar Amerika. Een hele stap voor die honkvaste jongen! Daar werd je leraar hetgeen jou wel beviel. Daar bleken de astma-aanvallen te verminderen en de klassen een stuk kleiner te zijn dan hier. Gelukkig kwam je ons verblijden met je vakanties hier te vieren en nam je op een geven moment bij je vertrek naar Amerika een rode volkswagen mee, want daar reden er haast geen, dus hoopte je die eens duur te verkopen aldaar.

Alleen zonder een vrouw was voor die gezellige vent wat eenzaam en hij verraste ons met een meisje (Marijke) uit Arnhem, die met hem mee zou gaan naar Amerika. Jij kende haar nog van toen je daar les gaf op een school in Arnhem. Ik blij voor jou! Een aardige vrouw!

Toen kwam Victor in jullie leven. Een rede om weer eens bij elkaar te komen en wij, familie, bewonderde hem voor het eerst op het terras van hotel Erica: een leuk ventje met blozende wangen! Marijke en Victor hebben jou veel plezier gebracht en die bink is goed groot geworden met als resultaat ‘n goede baan, vrouw en kinderen in een nieuw eigen huis!! Wat wil je nog meer!!

Uiteindelijk, toen ik de centjes bij elkaar gewerkt had, ben ook ik bij jullie geweest in Elkton. Ik heb toen genoten: te zien hoe fijn jullie daar wonen, van je gastvrijheid, het zwembad, de tour naar Washington en Philadelphia. Ik denk er met plezier aan terug. Mijn grote wens is nog eens naar New York te komen en jullie daar ergens weer eens te zien!

Van harte gefeliciteerd met jullie 40-jarig huwelijk. Dat doe ik je niet na!!

Ik wens jullie nog een hele goede, gezonde ontspannen toekomst toe met veel genieten van en met elkaar. Zo worden jullie nog wel 100!!!!

Dikke feestzoenen op jullie beider wangen van Marieke
Ook een zoen van Inge en Paul.

Bonnie & Alan Robb

Alan and Daniel and I have been so blessed to have shared many wonderful times with Evert and Marijke and you, over the years -- beginning, of course, with the famous "play group" gatherings when you and Daniel were but two years old!

One of our favorite funny memories was the salt-on-the-peaches story, of course! When Marijke and Evert hosted a picnic for all the play group families, it was a beautiful outdoor event. Instead of a salt shaker, Marijke had salt in a pretty box that was still on the picnic table when dessert -- a bountiful bowl of peaches -- was served. Alan (and others) took the salt for sugar that was to be sprinkled on the peaches -- and experienced quite a "taste treat"! Things were soon sorted out, as grimaces turned to laughter!

Daniel remembered his trip to Scotland with Marijke and Evert and you -- the harrowing driving ("Pops, you're driving on the wrong side of the road!") and the many adventures, including two teenagers named Victor and Daniel being chased when they strayed onto the Old Course at St. Andrews Golf Club! (Two years later, these same enthusiastic young athletes were hauled in for questioning while attending a Blue Jays baseball game in the Skydome!)

Marijke and I still try to get together for lunch on Main Street in Newark each month, and chat endlessly about old times and new. She and Evert have been devoted godparents to Daniel, and we have all been a big happy family, often sharing holiday meals and special occasions, in addition to the many spontaneous get-togethers over the years. I long ago accepted her superiority as a cook (which Daniel also brought to my attention!). In fact, at our recent Independence Day gathering, she wowed everyone with her magnificent key lime pie; she also brought some homemade goodies for Daniel and Natalia to take with them on their trip to Clarkson. Daniel told me last weekend that he had taken those to his new office to share, and that his professor (new boss) had been mightily impressed as he sampled them!

Evert kindly accepted the invitation to join the faculty in the Dept of Foreign Languages and Literatures at UD on a temporary basis, taking good care of my office for me while I was on sabbatical in spring 2005. Travel plans (he and Marijke have some "jet-setting" tendencies!) prevented his return last fall, but it was wonderful to have the venerable St. Andrews Latin master working with our students at UD.

We look forward to many more heartwarmingly good times together in the years to come!

Much love,
Bonnie

Mary Johnston

Being married for 40 years is such a wonderful accomplishment. Evert and Marijke have showed how love, understanding, and patience provides a solid foundation for a successful relationship. Bill and I often speak of you two with awe and hope that when we have been married for 40 years we will still enjoy each other and laugh, just like the two of you.

We have been so lucky to live so close to Evert and Marijke for the past 10 years. They have become part of our family and have been included in our gatherings. They shared our joy with the birth of our son, Liam, and through the many trials and tribulations of his young childhood. They have also shared in the many sadnesses that have occurred in our family. Marijke has been an understanding and compassionate godmother to me and I am truly blessed to have her and Evert in my life. I am lucky enough to have many pieces of Marijke's work in our home. Each one cherished dearly, especially Liam's hand and foot prints done in clay.

Thank you for allowing us to be part of your family and including us in your lives.
I love you both!

Mary Johnston

Marjo van Buchem

Lieve Marijke en Evert,


Een terugblik op jullie 40 jarige verbintenis. Ik kan niet zeggen als de dag van gisteren, maar toch lijkt het nog zo dichtbij.

Ik was ook nog maar net bij het gezin van Buchem gekomen en kende Evert eigenlijk niet echt vanwege zijn verblijf in Amerika.

Maar die zomer van 1966 zal ik niet makkelijk vergeten. Als in een roman kwam Evert naar Nederland, zocht in Arnhem Marijke op en zij besloten binnen een zeer korte tijd te trouwen. Marijke moest haar baan en alles opzeggen, nam afscheid van familie en vrienden en vertrok samen met Evert naar St. Andrew's School in Delaware.

Jullie hebben toen wel de juiste beslissing genomen, die nu alweer 40 jaar stand heeft gehouden
In al deze jaren hebben wij heel wat keren in Amerika bij jullie doorgebracht en altijd met erg veel plezier.

De 1e keer in 1978 voor de 50e verjaardag van Evert, samen met moeder, Loet en Thea. Ik denk dat op de 49e verjaardag in Santpoort tijdens het sebatical jaar de afspraak werd gemaakt.

Wij keken onze ogen uit eerst in New York, daarna onderweg naar Middletown. Evert kreeg een nieuwe fiets en we hadden erg veel plezier met het leven op school. Rondleiding enz., trip naar Washington, waar het nog behoorlijk warm was, en voor een paar dagen weer terug naar New York. Moeder bleef nog bij jullie

In 1982 waren weer bij jullie te gast. Dit keer mochten Suzanne en Saskia mee.
Samen kwamen jullie ons ophalen op het vliegveld. Onderweg stopten we voor een pizza die voor ons een ongekende grootte had en we maakten voor het eerst kennis met een doggy-bag. Intussen was het voor ons erg laat geworden en de kinderen sliepen in de auto op weg naar jullie school waar we een eigen appartementje hadden, ingericht door Victor en Evert.

We hebben veel gedaan die week, dagje Washington, eten in Annapolis, naar het theater in Philadelphia waar de kinderen achter bleven bij Lisa. Fons een dagje met Hr.Schreppler naar de Philly’s, terwijl wij naar het strand van Rohobeth gingen.
We aten nog crab aan de Chesapaeke Bay met David Matsen.

Victor was eigenlijk de sigaar want hij lag meestal in de achterbak wanneer we met z’n allen een tocht maakten.
Daarna bracht Evert ons naar Brigantine waar we een appartement en auto huurden. Na een week ontmoetten we elkaar in de bergen bij Vermont en ook daar bezochten we vol enthousiasme de Sound of Music show en in Tanglewood een uitvoering van het Boston Symphonie Orkest.

Toen we de auto moesten parkeren deed Evert alsof hij geen amerikaans begreep en stalden we de auto vlakbij, wat hadden we daarom plezier.

Zowiezo heb ik alleen maar herinneringen van veel lachen die weken, bijv. toen evert en fons een dinerafspraak gingen maken en men dacht de ze twins waren, heerlijk Daarna dachten ze dat Evert de jongste was. Fons en Evert kregen ieder een grote slab tegen het knoeien. Zowiezo erg handig!

In 1989 waren we dit keer met mijn moeder en Erik. We begonnen in New York met de show Cats en vele bezienswaardigheden. De twintowers stonden we bovenop en Erik realiseerde het zich meteen dat we daarop hadden gestaan met de ramp in september 2001. Daarna reden we via de Amish Route naar jullie. Weer veel lol. Ik denk aan een tenniswedstrijd van de oudjes tegen Victor en Erik! Tot hun onuitsprekelijke verbazing wonnen de oudjes met leep spel.

Weer een dag Washington met een hap eten in Annapolis.
We golfden een dag bij jullie met Erik en mijn moeder in een buggy. Jullie hebben hier ons en mijn moeder en Erik ook zeer veel plezier gedaan.

1994 waren we weer met de kinderen en ook Bryan was van de partij. Eerst natuurlijk weer New York het Pensylvania Hotel: Twin Towers, Ellis Iland, Vrijheidsbeeld, diner aan de East River met prachtig uitzicht en veel vis, zeer gezellig.
Toen naar jullie. Geweldige ontvangst, lekker eten enz. Veel plezier. De gezelligste en lekkere Bed and Braekfast hadden we toen in Odessa.

We lunchten aan de Chesepaeke Bay met die hele hoge brug op de achtergrond en bekeken jullie huidige huis en ik dacht ook nog een expositie/winkel waar Marijke pottery verkocht. Weer Crab met David Matsen en golf aan het Garrison Lake voor de wedstrijd als afscheid van St.Andrews.en ‘s avonds waren we getuige van het feest ter ere van Evert , met vele loftuitingen
Daarna vertrokken we naar Bethany Beach in dat prachtige strandhuis waar jullie ons nog zijn komen opzoeken en waarvan later nog een stuk in jullie krant stond. Via Washington vlogen we weer terug.

In 1997 maakten we met jullie de reis in het westen, de reis die nog steeds als een zeer gezellige en een van de indrukwekkendste van vele reizen geldt.

Allereerst onze ontmoeting in San Fransisco op dat plein kwamen jullie ineens aanlopen, de tram, dat diner in die homoclub waar we allemaal een excellent choise maakten. Daarna moesten wij de camper halen en Fons die alles op alles zette om eerder in het segoia park te zijn, wat ook lukte. De beren aan jullie tent. Toen onze toch naar Las Vegas met een tussenstop in Barstow waar het zo heet was dat we in de minieme schaduw van de camper bleven, eerst staand, daarna zo’n gezellige borrel gedronken (jonge jan) dat het ineens donker was en de tent moest nog worden opgezet. Wat hadden we toen een lol.
Las Vegas was indrukwekkend maar de natuur trok ons meer. Achtereenvolgens Zion canyon waar we op blote pijnlijke voeten door de smalle waterdoorgang waden. Daar zat een man met friese sokken weet je nog Evert? Toen naar Bryce Canyon en de onvoorstelbare dieptes.

Monument Valley heeft ook een diepe indruk achtergelaten, en niet alleen omdat je bij de indianen geen alcohol kreeg!
Wij reden door naar de Grand Canyon en we zouden elkaar ontmoeten in Sedona voor het stadhuis en oh wat een gedoe toen ze daar geen stadhuis hadden, maar gelukkig liepen we elkaar tegen het lijf voor de Kamer van Koophandel.
Daarna gingen wij nog verder via Phoenix , San Diego (waar we Katja en Maarten ontmoetten) naar Los Angeles. Later bleek dat we eigenlijk vlak achter elkaar naar San Fransisco zijn gereden.

Op 5 november 1998 waren we bij jullie met de camper om de 70e verjaardag van Evert te vieren. Jos en Jacqueline waren daarbij en ook Victor en Liz. Weer een paar gezellige dagen die werden afgesloten met een heerlijk diner bij een caterende vriendin van Marijke aan huis.

Dit was onze laatste keer samen bij jullie.
Ik weet zeker dat ik ook namens Fons kan zeggen dat we altijd zeer gastvrije, en gezellige vakanties bij jullie hebben gehad met vreselijk veel plezier. Vaak ongeloof dat de Amerikanen echt zo doen, en eruit zien maar natuurlijk ook veel herkenbare dingen.

Jammer dat Fons dit niet meer meemaakt, maar uit zijn te korte leven heeft hij eruit gehaald wat mogelijk was.

Ik wens jullie nog vele goede en net zo’n vrolijke jaren toe als de afgelopen 40 jaar. Natuurlijk een goede gezondheid samen en met de kinderen.
Een Fijne vakantieweek (realiseer je dat er niet veel echtparen zo lang bij elkaar zijn terwijl jullie al niet eens zo heel jong zijn begonnen)
PROFICIAT

Liefs van Marjo

Jos & Jacqueline van Buchem

Dat mijn oudste broeder Evert nog eens professor zou worden had ik al lang geleden in de gaten. Het leeftijdsverschil van bijna 11 jaar gaf hem natuurlijk al een aureool maar toen ik ook nog eens rijles van hem kreeg kon ik hem vergeven dat hij mij nog steeds die gulden niet had gegeven, die ik eens zou krijgen als ik er maar niet om vroeg. Elke hint ernaar was voldoende om vast te stellen dat ik ernaar gevraagd had. Het professorabele in de rijles lag hem in het practische vlak. Wij reden op de Sint Annastraat en hij zei: “kijk daar eens” en wees naar boven. Toen ik ook naar boven keek terwijl ik chauffeerde kreeg ik de volle laag omdat ik niet op het verkeer lette. Wij reden toen waarschijnlijk in een 2CV want met het dak eraf kon je goed naar boven kijken.

Het kan ook in een Gatso zijn geweest. Deze wagen ontworpen door Maus Gatsonides, de enige nederlandse winnaar van de Rally van Monte Carlo in 1953, was grotendeels opgebouwd uit Ford onderdelen en werd eerst dan ook een Gatford genoemd. Er zijn maar enkele exemplaren van gemaakt, maar Evert had er toch maar een. De 2CV was ook iets bijzonders, want de kleur was alleen voor de export en in Frankrijk keken ze hun ogen uit; ik mocht namelijk een keer met mijn ouders en Evert in de Eend mee naar Noyons om vast te stellen of de Peuteringer kaart misschien met Noviomagus Noyons bedoelde en niet Nijmegen. Het liedje van het Eendje op een EP staat mij nog altijd bij. Als oud-leerling van Evert heb ik nu ook enkele oldtimers.

Mijn schoonzuster Marijke heeft ook aan mijn scholing bijgedragen. Zij heeft mij namelijk in de gelegenheid gesteld kennis te nemen van de weerbarstigheid van klei bij het modelleren, glazuren en bakken. De superioriteit van kaolien en de hoge graad van ambachtelijkheid nodig voor het maken van het o zo dunne porcelein was toen ineens heel duidelijk en heeft mede geleid tot mijn verzameling japans porcelein.

Als oud-leerling van Evert en Marijke wens ik dit professorabele 40-jarige duo van harte geluk.

Jos, mede namens Jacqueline!. Assen 18-07-2006

Marijke Castro

August 6, 2006

Oh, wat zijn wij heden allemaal ontzettend blij,
Veertig jaar getrouwd zijn ze vandaag......allebei!!
Evert en Marijke, al die jaren de beste maatjes,
steeds communicerend door middel van intieme praatjes.

Marijke spreekt Evert aan met allerlei leuke troetel woordjes,
daardoor worden kleine onenigheden weer gegooid op akkoordjes.
Eef wordt hij genoemd, schatz, schnutz, of lief,
zodoende hangt er in huis een atmosfeer van groot gerief.

Marijke kookt, Evert dekt de tafel en maakt hem weer ruim,
Hij doet de boodschappen, samen halen ze onkruid uit de tuin.
Voor hun veertig jaar trouwen krijgt de keuken een grote beurt,
over wie schuurt, wie lakt, en wie sleutelt wordt niet gezeurd.

Zoon Victor, die in Ohio woont, is hun grote trots en oogappel,
naar Cleveland rijden ze om te luisteren naar het door kleinkinderen gebabbel,
en het huis, door Liz ontworpen en gebouwd, te bewonderen.
Lange afstand zal deze hechte familie nooit van elkaar afzonderen.

Intieme vrienden zijn er velen, elkaar kennend voor meer dan 35 jaar,
hun gastvrijheid kent geen grenzen, extra eters erbij nooit een bezwaar.
Een borreltje en snabbeltjes erbij vooraf, wat een gezellig beeld!
Evert heeft zijn pindas, met gasten worden die heel soms gedeeld.

Evert drinkt zijn Hollandse jenever, Marijke haar sherry,
met zo'n fijne regeling ontstaat er echt nooit herrie!
Marijke bakt haar potten en boetseert, Evert leest zijn boeken,
om druk bezig te zijn na hun pensioen hoeven ze nooit ver te zoeken.

Wij leerden elkaar kennen in 1976 door Marijke's weven,
onze vriendschap door de jaren is steeds intens gebleven.
Het jullie mij steeds blijven uitnodigen en deel laten nemen in jullie activiteiten
geeft mij een gevoel van diepe dankbaarheid, iets wat nooit zal slijten.

Moge jullie de huwelijksdag nog vele jaren in goeie gezondheid vieren,
en samen met familie en vrienden de boel blijven versieren!
Voor heel speciale vrienden een knuffel heel speciaal,
een luid hiep, hiep, hoera en proficiat draait een eind aan dit verhaal!

Love, Marijke

Chris & Mary Ella Boyle

Dear Evert and Marijke:

Congratulations on your fortieth wedding anniversary! Mary Ella and I are coming up on our 55th, so you two are gaining on us, I suppose. Does time move faster or slower the older you get? I can't recall, but it's one or the other. When Mary Ella is annoyed with me (and rarely when the reverse is true), she says, "Chris has been married for 54 years, but for me it's been 108!" Perhaps you two can use that little gambit also.

One of the things we old guys have become famous for is losing our short-term memory. I can attest to the truth of that folk wisdom. Thus, I can't remember any particular events or occasions when we were together and you two made fools of yourselves. I can remember (but will not recount) times when WE did--or rather Mary Ella did, as I think about it. Oh, well, I'll let that go for now.

Enjoy your day, enjoy your life, and keep it going for a long time. We hope to see you again some time in the future, but can't say when. Thank you again for being so hospitable to me on the occasion of the 75th anniversary of SAS. I had fun that week-end. Thank you!

Creating the blog

Victor van Buchem, son of Evert and Marijke, created this blog to document the wonderful relationship they have enjoyed for over 40 years! I will publish all the well-wishes that friend and family have sent to honor this steady and enduring couple. For all of you reading this blog, note that some of the postings might require your ability to read Dutch and/or English.